سن : بیشتر در بالای 60 سالگی شایع است .

نحوۀ زندگی : ارتباط جنسی بدون لوازم حفاظتی در سنین پایین و نیز با افراد مختلف و سیگار از عوامل خطرند .

ژنتیک : عامل قابل توجهی به شمار نمی آید .

سرطان ولو و وازن نادر است و معمولاً خانمهای بالای 60 سال را مبتلا می نماید . تعداد آن حدود یک بیستم سرطانهای دستگاه تولید مثل می باشد . هر چند این سرطانها با همدیگر ایجاد نمی شوند ، اما هر دو نوع آن ممکن است با نوع خاصی از پاپیلوماویروس انسانی (HPV) مرتبط باشند که این ویروس از طریق جنسی سرایت می نماید . سیگار نیز ممکن است عامل خطری برای ایجاد این سرطان باشد . در صورت عدم درمان ، این سرطانها ممکن است به غده های لنفازی لگنی و سایر قسمتهای بدن انتشار یابند .سرطان ولو ممکن است موجب خارش در ناحیه ولو گردد ، اما اغلب اولین علامت این توده سفت یا زخم در ولو می باشد . در صورتیکه زخم درمان نشود ممکن است موجب ترشح خون آلود شدیدی شود . سرطان واژن اغلب تا هنگامیکه تومور به مرحله پیشرفته برسد علامتی ندارد ، هر چند که خونریزی و درد ممکن است پس از مقاربت وجود داشته باشد . اگر در فردی هر یک از این علائم بروز نمود ، باید سریعاً با پزشک مشورت نماید .

اقدامات درمانی

پزشک احتمالاً با توجه به علائم ، سرطان ولو و واژن را تشخیص می دهد . یک نمونه بافتی نیز ممکن است از نواحی مبتلا جهت آزمایش برداشته شود و از نظر وجود سلولهای سرطانی بررسی گردد . سرطان ولو معمولاً با روش جراحی و برداشتن نواحی مبتلا درمان می شود . در صورت گسترش سرطان ، غده های لنفازی مجاور نیز برداشته می شود و مورد بررسی قرار میگیرند و در این صورت درمان تکمیلی ضرورت می یابد . سرطان واژن معمولاً با رادیوتراپی درمان می شود . در هر حال ممکن است نیاز به برداشتن قسمتهایی از واژن و غده های لنفازی مجاور باشد .