نام لاتين : st.johns wort , hard hay , hypericum
خاصيت درماني : در نقطه هاي روشن برگ غده هايي وجود دارد كه مملو از شيره قرمز رنگ مايل به قهوه اي است . در اروپا از اين شيره به عنوان موثرترين دارو براي التيام زخمها ،‌سوختگي ها و ماليدن به محلهايي از بدن كه پوست آن كنده شده است ،‌ استفاده مي كنند . برگهاي گياه براي اسب مسموم كننده است . در هند از اين گياه به عنوان قابض ، ضد كرم معده و روده ، قاعده آور ، مدر و محلل استفاده مي كنند .
علف چاي از نظر طبيعت ،‌خيلي گرم و خشك است و از نظر خواص معتقدند كه محلل خشك كننده است و گرفتگي ها را باز مي كند و اخلاط و لزجي ها را از هم مي پاشد . خوردن آن براي كزاز و باز كردكن گرفتگي هاي معده و كبد و ازدياد ترشح ادرار نافع است و قاعده آور و مسهل صفرا مي باشد. اگر دم كرده برگ آن با سركه رقيق و يا مستقيماً عصاره برگ آن مرتباً تا 40 روز خورده شود ، براي رفع درد ناحيه سرين و همچنين براي سياتيك و نقرس مفيد است . اگر تخم گياه هر روز تا 2 گرم با عسل مخلوط و خورده شود براي سياتيك بسيار نافع است . ضماد برگ آن براي پاك كردن و التيام زخمها و جراحتهاي شديد و وخيم و سوختگي آتش مفيد است . پاشيدن گرد برگ براي پاك كردن و التيام زخمهاي متعفنه بسيار موثر است . دم كرده آن براي ميگرن و سردردهاي عصبي و تاخير در عادت ماهيانه زنان جوان ، آسم مرطوب ،‌صرع ، هيستري و تسكين اعصاب مفيد است . مقدار خوراك آن تا 4 گرم است كه به صورت گرد مستقل و يا به صورت دم كرده يا جوشانده استفاده مي شود .
براي تهيه دم كرده يا جوشانده 40-10 گرم برگ و گل را در 1000 گرم آب مي جوشانند يا دم مي كنند به طوري كه در هر فنجان كه خورده مي شود 4-1 گرم حداكثر از جرم برگ يا گل داشته باشد . دم كرده 2 گرم از هر يك از هوفاريقون ، آويشن ، بومادران براي هر يك فنجان آب جوش براي رفع بي اختياري ادراد نافع است .
ماليدن روغن علف چاي ، براي رفع تشنج مفيد است و در زخمها ، جراحتها، ورمها ،‌براي تسكين درد روماتيسم و لومباگو و به صورت روغن براي آفتاب زدگي و روغن زيبايي براي پوست مصرف مي شود .
در فرانسه معمول است 500 گرم از سرشاخه هاي گلدار گياه را گرفته خرد كرده و در يك ليتر روغن زيتون و نصف ليتر سركه سفيد مي ريزند و مدت 3 روز در آفتاب مي خيسانند سپس مخلوط را در حمام ماريه حرارت مي دهند تا سركه آن كاملاً تبخير شود و روغن بماند از اين روغن قرمز براي ماليدن روي جراحت و سوختگي به عنوان ضدعفوني كننده مي مالند در التيام سوختگي بسيار موثر است . دم كرده آن در موارد كمي اشتها ، اسهال ساده ، قولنج كبدي و كليوي ، زردي ، سنگ كليه و كم خوني دختران جوان مصرف مي شود .
تركيبات :
در برگها و سرشاخه هاي گلدار اين گياه اسانس روغني فرار و در حدود 7%-5% درصد از يك نوع گلوگوزيد به نام هايپرين و يك ماده قرمز رنگ به نام هايپريسين بخصوص در تخم آن مشخص شده است . به علاوه مقدار قابل ملاحظه اي در حدود 12 درصد يك نوع تانن شبيه تانن چاي در برگهاي آن وجود دارد .
در گزارش بررسيهاي شيميايي ديگري تركيبات شيميايي هوفاريقون چنين آمده است
اجزاء عمده گياه عبارت اند از (11%-06%) درصد اسانس روغني فرار ،‌تانن، رزين و يك ماده رنگي به نام هايپريسين (466%درصد) به علاوه در گياه روتين ،‌چند گلوكوزيد ،‌چند آلكالوئيد ، روغن ثابت ، ويتامين c ، پرو ويتامين a و مواد رنگي ديگر از جمله پزودوهايپريسين كاروتنوئيد ، كلوفيل و يك ماده رنگي به رنگ قهوه اي مايل به قرمز مي باشد . عصاره آبي گياه رشد باكتري به نامه مايكوباكتريوم توبركولوزيس را متوقف مي كند . در برگهاي گياه در حدود 2 درصد روتين وجود دارد . در گلهاي آن 95% درصد روتين و 1% درصد كوئرستين وجود دارد .
مقدار تانن در ساقه هاي جوان گياه 8/3 درصد ،‌در برگها 4/12 درصد و در گلها حدود 16 درصد مي باشد .
اثر فيزلوژيكي گياه مربوط به وجود اسانس ، هايپريسين ، كولين ، تانن و نيكوتي نيك اسيد در آن است 
اشكال دارويي : برگ ، شيره
مشخصات :
هوفاريقون گياهي است چند ساله علفي با برگهاي بيضي كمي دراز ، در پهنه برگها صدها نقطه شفاف غير حاجب ماورا كه شبيه سوراخ است ديده مي شود و به همين جهت اين گونه را پرفرراتوم نامگذاري كرده اند . ولي در حقيقت سوراخ نيست بلكه پرده نازك شفاف است كه غده هايي مملو از مايع و شيره قرمز رنگي است . گلها به رنگ سفيد يا زرد به صورت منفرد در قله ساقه به طور گروهي و مجتمع به صورت چتري در بالاي گياه در ماههاي ارديبهشت تا مهر ظاهر مي شوند . گل آن كمي معطر و داراي بوي شبيه صمغ صنوبر است . ميوه آن به شكل كپسول كه در داخل آن تخمها جاي دارند . اين گياه داراي گونه هاي زينتي با گلهاي درشت بسيار زيبا است كه در گل كاري پرورش داده مي شود مانند گونه چيني و ژاپني و علف چاي گل درشت و نظاير آن و چون خواص دارويي گونه هاي زينتي و به اصطلاح بستاني مورد توجه نيست ،‌از ذكر شرح آنها خودداري مي شود .
اين گياه معمولاً در اغلب مناطق دنيا در اراضي لخت و قسمتهاي روشن شده و كم درخت جنگل ها و در خرابه ها مي رويد . در ايران در دامنه هاي البرز ، كرج ،‌جاده چالوس ، قره داغي آذربايجان غربي، جنگل علي بولاغ ، لاهيجان ، طوالش ، خراسان ، غرب ايران ، بروجرد ، نهاوند ، گرگان ، گنبد قابوس ،‌جنگل گلستان ،‌مازندران دره هراز ، دره تالار و ساير مناطق ديده مي شود.
نام علمي : hypericum perforatum L. از خانواده herbericaceae